Największy gryzoń świata też świętuje

Zasięg występowania

Wzmianki o tym niezwykłym gryzoniu pochodzą z roku 1766, gdzie możemy je znaleźć w pismach Karola Linneusza. Ten szwedzki przyrodnik i lekarz błędnie zidentyfikował je jako świnię. Kapibara to charakterystyczny ssak występujący głównie w obszarach Ameryki Południowej - można ją spotkać w Panamie, Kolumbii, Wenezueli, Peru, Brazylii, Paragwaju, aż do północnej Argentyny i Urugwaju. Posiada zdolność łatwego przystosowania się do różnych środowisk, co sprawia, że można ją znaleźć zarówno w bagienach i na brzegach rzek, jak i w wysokich trawach czy wilgotnych lasach tropikalnych.

Kapibara również lubi obszary, na których pasie się bydło. Te tereny są nie tylko bogate w wodę i pożywienie, ale także bezpieczne, ponieważ człowiek odstrasza wszelkie drapieżniki. Jednak to właśnie te drapieżniki przyczyniają się do zmniejszenia populacji kapibar. Mimo że gatunek nie jest zagrożony wyginięciem, ich liczebność jest znacznie niższa niż kiedyś. To również wpływa na średnią długość życia kapibary, która może wynosić nawet 10 lat, ale zazwyczaj wynosi tylko 4 lata. Kapibary polują na nie anakondy, jaguary, pumy, oceloty, orły, kajmany, a także ludzie.
Nadal, zwłaszcza w niektórych regionach, kapibary są zabijane dla mięsa i skór. Mięso jest spożywane nawet podczas postu, ponieważ w XVI wieku papież uznał je za ryby. Innym powodem polowań jest wkraczanie kapibar na pola uprawne. W rzeczywistości kapibara nie jest szkodnikiem. Jeśli decyduje się wejść na tereny uprawne, oznacza to, że jej naturalne środowisko zostało znacznie ograniczone.
Rzadko spotyka się kapibary w hodowlach domowych. Są one egzotycznymi, ale popularnymi zwierzętami w ogrodach zoologicznych. Można je spotkać nie tylko w zoo w Amiens, Kolonii, Kopenhadze, Wiedniu, Hamburgu, Dreźnie, Monako i Amsterdamie, ale także w Gdańsku, Wrocławiu, Łodzi, Poznaniu i Opolu, ponieważ kapibara nie tylko jest nietypowym zwierzęciem, ale także największym gryzoniem na świecie.

Wygląd

Kapibara jest uznawana za największego żyjącego współcześnie gryzonia. Istnieją tylko dwa znane wymarłe gatunki, które były większe od hydrochoerus hydrochaeris. Kapibara osiąga długość od około 107 do 130 cm, a jej wysokość w kłębie wynosi od 50 do 64 cm (warto zauważyć, że kapibary rosną przez całe życie). Masa ciała kapibary waha się od 35 do 65 kg. Pewna samica ustanowiła rekord, przekraczając masę 65 kg i osiągając imponujące 91 kg. Największy odnotowany samiec miał maksymalnie 73,5 kg.

Kapibara ma masywną budowę ciała, dużą głowę z kwadratowym pyskiem, krótkie, ale silne nogi oraz stopy zakończone długimi pazurami, co ułatwia jej poruszanie się po bagnistych terenach. Między palcami posiada błony pławne, co umożliwia jej doskonałe pływanie. Jej sierść jest krótka i szorstka, o barwie od czerwonobrązowej na górze ciała do żółtobrązowej na dolnej części. W przeciwieństwie do innych gryzoni, kapibara ma gruczoły potowe w skórze. Dzięki umiejscowieniu oczu, uszu i nosa posiada doskonale rozwinięte zmysły wzroku, słuchu i węchu, które nie traci nawet w wodzie. Na tylnym końcu ciała można również zobaczyć niewielki ogon.

Czym się żywi?

Kapibara ma unikalny wygląd, który współgra z jej niezwykłą dietą. Jest roślinożerna, ale ma wysokie wymagania żywieniowe. W okresie deszczowym 75% jej diety składa się z 3 do maksymalnie 6 rodzajów roślin. Oprócz tego żywi się nasionami, trawami, wybranymi owocami i korą młodych drzew. Jest również koprofagiem, co oznacza, że spożywa swoje własne odchody w celu maksymalnego wykorzystania składników odżywczych, takich jak białka i witaminy, oraz odbudowy flory bakteryjnej w jelitach.